Tekstil ürünlerindeki güç tutuşurluk veya geç alev alma işleminin değerlendirilmesinde göz önünde bulundurulan birçok özellik bulunmaktadır. Malzemenin cinsi, yanma davranışı, malzemenin bulunuş şekli, yüzey yapısı, alevin çıkış kaynağı ve birçok değişken esas alınarak geliştirilen birçok test yöntemi yayınlanan standartlarda yer almaktadır. Bu standartlar içinde en çok kullanılanlar şunlardır:
Malzemenin bulunuş konumuna bağlı olarak, dikey yakma testi, havlı ve havsız yer döşemeleri için dikey yakma testi, yatay yanma testi, 45 derecelik eğik yanma testi
Yanmanın kaynağına bağlı olarak, sigara test yöntemi, butangaz testi
Yanma için ortamda olması gerekn oksijen miktarının tespiti için LOI (Limited Oxygen Index) testi
Yanma sırasında açığa çıkan toksikliğin belirlenmesi için toksisite testi
Bunlardan başka çeşitli ülkelerde veçeşitli kuruluşlar tarafından geliştirilen başka güç tutuşurluk testleri de bulunmaktadır. Ancak hepsinde ortak nokta, tutuşturma kaynağı uzaklaştıktan sonraki yanma süresi, alevli yanma bittikten sonraki içten yanma süresi, yanmanın ilerleme hızı ve gaz veya duman çıkarma gibi durumlardır.
Akredite laboratuvarlar, yanmazlık testleri kapsamında, tekstil yer döşemelerinin yanma karakterini tespit etmek üzere çevre sıcaklığında tablet deneylerini de gerçekleştirmektedir. Laboratuvarlar bu çalışmalarında şu standartlara uymaktadır:
ISO 6925 Tekstil zemin kaplamaları - Yanma davranışı - Ortam sıcaklığında tablet testi
BS 6307 Küçük bir ateşleme kaynağının tekstil zemin kaplamaları üzerindeki etkilerini belirleme metodu
TS 5193 Tekstil yer döşemeleri - Yanma karakteri - Çevre sıcaklığında tablet deneyi
Bu yöntem, yapımlarından veya lif bileşiminden bağımsız olarak her türlü tekstil zemin kaplaması için geçerlidir. Yöntem bitmemiş malzemelere de uygulanabilir. Bu standard, tekstil yer döşemelerinin yatay bir konumda iken kontrollu laboratuvar koşulları altında küçük bir alev kaynağına maruz bırakıldığı zaman yanma karakterini tayin etmek içindir.